Dzień 188 – 12.08.2013

godzina 09.00 – biuro

            Siedzę i zapoznaję się z aktami prawnymi, które podobno mają stać się moimi najlepszymi przyjaciółmi. Nie dostałem póki co żadnego zadania, a lepsze to niż siedzenie i nudzenie się. W biurze panuje dziś jakieś dziwne zamieszanie, przez co jako praktykant jestem całkowicie niewidzialny. Właściwie nie przeszkadza mi taki stan rzeczy.

godzina 11.00

            Co druga osoba chwali się, że na piątek wzięła sobie wolny dzień, dzięki czemu będzie mieć czterodniowy weekend. Jak tak dalej pójdzie, to chyba tylko ja będę w piątek w pracy. Skoro prosiłem o wolne na poprzedni piątek, to nie zrobię tego tym razem. Może szef powie mi sam od siebie, że mam nie przychodzić?

godzina 14.00

            – Proszę, oto rysunki, które jutro pan poprawi. Na wydrukach do jutra naniosę zmiany, a pan wprowadzi je w komputerze – tłumaczył mi pracownik, którego poznałem dopiero dzisiaj. Wskazywał ręką arkusze papieru, które były tak długie, iż nie mieściły się na blacie stołu.

– Rozumiem – mruknąłem.

– I będzie to potrzebne już na jutro. Musi się pan tym pospieszyć.

– Ehe – wybełkotałem patrząc przerażony na techniczne rysunki pokrywające kolejne kartki.

godzina 14.30

            Jestem przerażony! Nie jestem pewien czy będę potrafił wprowadzić te poprawki. Moja umiejętność rysowania na komputerze jest podstawowa – z resztą właśnie tak napisałem w CV. Podobno poprawek ma nie być tak dużo, ale musze uważać. Zmieniając coś na jednym z czterech rysunków muszę zmienić, w analogiczny sposób, ten element na wszystkich pozostałych szkicach. Jak nie będę wiedział co robić, to poproszę o pomoc ludzi z boxu. Najbardziej stresuje mnie fakt, iż musi być gotowe „na wczoraj”.

godzina 18.30 – mieszkanie

            Jestem dziś wyjątkowo senny. Po obiedzie przespałem dwie godziny, chociaż planowałem czytać „Wielkie nadzieje”. Ta książka coś do mnie nie przemawia, ale jakoś ją przemęczę.

godzina 20.00

            Mama ma nowe hobby polegające na oglądaniu programów na temat seryjnych morderców. Niedługo będzie potrafiła wymienić z imienia i nazwiska wszystkich największych psychopatów wszechczasów.

– Jak cały czas oglądasz te okropne rzeczy, to zaczynam się obawiać, że coś planujesz.

– Cii, oglądam – odparła nie zwracając na mnie większej uwagi.

– Ech – westchnąłem i wyszedłem z pokoju. Nie wiem skąd jej nagłe zamiłowanie do tych programów. Nigdy nie zrozumiem własnej matki.

Podsumowanie dnia: Jestem przerażony!