Dzień 54 – 31.03.2013

godzina 00.40 – mieszkanie

            Myślę o tym wszystkim. Mam serio dość i myślę co mogłem zrobić źle. Rozmawiam ze swoimi przyjaciółmi, są mi teraz potrzebni. Stwierdzam tylko jedno: „A kto by się tym przejmował?”. Chyba czas zacząć traktować to zdanie jako motto. Koniec z użalaniem się! 

godzina 01.00

            Wiem! Wiem co jest najpodlejszym co mogę zrobić! Jedyna osoba, na której zależy Piotrkowi to Ola. Wniosek jest prosty. Muszę się z nią zaprzyjaźnić, zrobić wszystko, żeby jego najlepsza przyjaciółka zaczęła mieć więcej czasu dla mnie, niż dla niego! Tak, nie ma nic okropniejszego. Cóż, jestem zodiakalnym skorpionem, a ze skorpionami się nie zadziera. Dla przyjaciół wszystko! Dla ludzi, którzy zaszli za skórę podobnie. Tyle, że w innym sensie...  

godzina 05.30

            Czemu się obudziłem tak wcześnie i czemu jestem tak nabuzowany? Czuje się fatalnie i beznadziejnie. Chciałbym przeleżeć w łóżku cały dzień. Próbuje wziąć się w garść i nie użalać, ale to silniejsze niż ja.

            Włożyłem słuchawki i zacząłem słuchać muzyki. Zagubiony w świecie dźwięków pomału zacierałem wściekłość, która mnie dosłownie wypełnia.

godzina 14.05

            Dryń! Rozległo się dzwonienie do drzwi.

– Adrian, teraz musisz sprawiać pozory normalnego humoru – powiedziałem sam sobie.

Dryń! Ponownie zadzwonił dzwonek, a w przedpokoju rozległy się kroki mamy. Już za chwilę mieszkanie wypełnią członkowie rodziny.

– Adrian, teraz czas na wyuczony uśmiech – wyszeptałem.

            Mojego wyuczonego uśmiechu nauczyłem się jeszcze w gimnazjum – najgorszym okresie mojego życia. Nigdy wcześniej ani nigdy później nie byłem tak samotny jak wtedy. Przytłoczony rodzinnymi problemami, które stały się codziennym gościem naszego domu, stałem się zamknięty w sobie. Wtedy zacząłem pisać pierwszą długą powieść. Była ucieczką do świata, w którym było wszystko tak jak chciałem. Całkowicie po mojej myśli.

            W tamtych czasach czułem, iż nie mam oparcia nawet w najbliższej rodzinie. Świat miał mnie gdzieś. Ludzie dookoła udawali, że nie widzą co się ze mną dzieje. Jeszcze inni zaczęli zauważać moją słabość i wykorzystywać ją przeciwko mnie. Zawsze byłem niski i bardzo szczupły. W gimnazjum niski wzrost wystarczył, żeby stać się przedmiotem drwin, dokuczania, szykanowania i pewnego rodzaju prześladowania. Wtedy pierwszy raz zauważyłem, że to nie jest świat dla miłych i dobrych ludzi. Stałem się dupkiem i szybko poradziłem sobie z szkolnymi problemami. W przeciwnym razie chyba bym zwariował. Gdy poznaję nowych ludzi chcę być miły, uprzejmy i pomocny. Wszystko do czasu, póki ktoś nie zajdzie mi za skórę. Wtedy pozwalam swojej gorszej stronie na wyjście z ukrycia. Nigdy więcej nie dopuszczę, żeby ktokolwiek gardził mną tak, jak robiono to przez jakiś czas w gimnazjum.

 godzina 15.15

            – Wujek, chodź się bawić! – prosiła Zuzia – dwu i pół letnia córka mojego kuzyna.

– No dobra!

– Biegniemy do twojego pokoju!

Dobrze, że potrafię dogonić Zuzie idąc, bo nie mam ochoty biegać. Z drugiej strony wolę siedzieć z nią w moim pokoju niż przy stole z rodziną, gdzie z każdej strony atakowany jestem inną rozmową, podczas gdy ja sam nie biorę udziału w żadnej.

– Skaczemy jak tygryski!

– Okej – odparłem, trzeba było nie dawać jej maskotki Tygryska z Kubusia Puchatka, chociaż to całkiem słodkie i urocze. Małe dzieci są kochane.

godzina 18.30

            Jestem wykończony. Goście właśnie wyszli. Zabawa w tygryska trwała prawie czas. Przerwami było słuchanie o tym, że powinienem już być zaręczony, a najlepiej to mieć już własną rodzinę. Dobrze, że chociaż na stole mieliśmy wino i mogłem pić, a nikt nie miał mi tego za złe. Zabawa w tygryska ewoluowała potem do rzucania maskotką po całym domu, oraz ukrywania go przez Zuzię i zmuszania mnie do odnajdywania zabawki. Mimo wszystko całkiem dobrze się z nią bawiłem.

godzina 19.30

            Okej, znowu piję sam z sobą. Tym razem białe wino. Napisałem do Oli. Życzyłem wesołych świat i spytałem czy znajdzie dla mnie czas, bo zdążyłem się stęsknić. Wyraziła chęć na spotkanie. Musimy tylko ustalić co, kiedy i jak.

godzina 20.00

            Co mógłbym zrobić? Pierwsza wersja to położenie się na ziemi i śpiewanie „Cambio Dolor” będąc zagubionym we własnym smutku (kompletnie nie wiem czemu przyszła mi do głowy piosenka ze „Zbuntowanego Anioła” i teledysk z tarzaniem się po podłodze podczas gdy nad głową fruwają białe gołębie). Druga opcja to pokazanie, że mam ich całkowicie gdzieś (co oczywiście nie jest do końca prawdą) i bawię się życiem coraz lepiej z każdym kolejnym dniem - być jak Lily Allen w  „Smile” . Niestety nie potrafię ładnie śpiewać, więc pierwsza opcja odpada. 

Podsumowanie dnia: Nikt tak nie potrafi wymęczyć jak małe dziecko.