Dzień 91 – 07.05.2013

  godzina 10.50 – autobus

            Dzisiaj jadę na uczelnie autobusem, pociągi znacznie nadużyły mojego zaufania. Wydarzenia ostatnich czasów na kolei są całkowicie zniechęcające. Przy okazji jazdy autobusem spotkałem znajoma, której nie widziałem chyba już z półtorej roku. Chodziliśmy do jednej klasy w podstawówce i gimnazjum. Ostatecznie wylądowaliśmy na tej samej uczelni, tyle że Aga studiuje biotechnologię.

– Jak u ciebie? – spytałem. – Praca magisterka już napisana? – dodałem.

– Och, niestety nie bronię się w tym roku. Miałam przerwę w studiach. Zmieniałam specjalizację i tak dalej – wyjaśniła w taki sposób, by uniknąć oficjalnego przyznania się do dziekanki wziętej z powodu oblania jakiś przedmiotów.

– Cóż, w takim razie będziemy bronić się razem za rok – odpowiedziałem.

– No tak, zapomniałam, że przez ten drugi kierunek też będziesz kończyć rok później.

– Perspektywa szukania pracy przeraża mnie, więc wcale nie jest mi przykro z tego powodu – przyznałem.

– Chyba przeraża nas wszystkich. Sama nie wiem gdzie chciałbym pracować. Na żadną oczyszczalnię ścieków się pewnie nie dostanę, w laboratoriach zarabia się marnie i ciężko o awans. Myślę, że mogłabym być urzędniczką albo kimś takim…

– A jakieś firmy związane z farmacją? Tam podobno też mogą pracować biotechnolodzy.

– Podobno. Byłam na praktyce w takiej firmie. Od razu powiedzieli, że praktyki możemy odbyć, ale biotechnologa nie przyjmą za nic w świecie – westchnęła.

            Biotechnologia miała być wspaniałym kierunkiem, który przez bardzo długi czas był reklamowany jako przyszłościowy i właściwie gwarantujący pracę. Niestety boom na te studia przesycił rynek. Znam kilka osób po biotechnologii i żadna z nich nie znalazła pracy w zawodzie. Przemilczałem ten fakt. W końcu to nie moja sprawa, czemu mam być nieuprzejmy.

godzina 13.40 – kampus

            Idę na kolejne zajęcia, które odbędą się w innym budynku. Kompletnie nie wiem skąd na tym chodniku wzięło się tylu ludzi.

– Cześć Adrian – usłyszałem od jednej z mijających mnie osób.

– O hej! – odpowiedziałem automatycznie zanim zdążyłem skojarzyć kogo widzę. Dopiero po chwili dopasowałem twarz do imienia. Spotkałem najlepszą przyjaciółkę od mojej przyszywanej kuzynki. Ona też studiuje u nas na uczelni. Pamiętam, że zgłębia tajniki robotyki. Jest jedyną dziewczyną na swoim roku i wszyscy koledzy mówią do niej „koleś”. To dziwne, bo jest naprawdę ładna, całkowicie nie pasuje mi do ksywki „koleś”. Pewnie mimo wszystko owinęła sobie wszystkich kumpli wokół palca. Mam dziś szczęście do spotykania ludzi, których dawno nie widziałem.

godzina 15.00 – w drodze na dworzec

            Lekcja niemieckiego całkowicie mnie zamuliła. Czuje się strasznie ospały, chociaż nie zmęczony. Chyba jakiś wampir energetyczny wyssał moją energię. Nareszcie koniec! W towarzystwie Karola opuściłem mury uczelni.

            Jakby inaczej. W dniu spotykania wszystkich nie mogło zabraknąć Łukasza. Och, nie mam sił, żeby zaprzątać sobie nim głowę. Niech spada, przynajmniej dzisiaj…

godzina 15.50 – pociąg

            Jedziemy z Krzysiem rozmawiając o zbliżających się studenckich  juwenaliach. Rozmawiamy na temat koncertów, zaproszonych zespołów i naszych wspomnień z takich imprez. Naprzeciwko nas siedzi facet koło trzydziestki. Przysłuchuje się nam uważnie.

– Przepraszam, że tak podsłuchuję! – zaśmiał się. – Jestem absolwentem tej uczelni, ciekawi mnie kto będzie występował w tym roku – przyznał.

Nieznajomy dołączył się do dyskusji, opowiadał o swoich przeżyciach z czasów studenckich.

– Ja właściwie wolę takie koncerty z ogromną pompą – przyznałem. – Wprawdzie bilety kosztują kilka stówek, ale za to przeżycia są niezapomniane.

– Tak! – zgodził się nieznajomy. – Pamiętam jak byłem na koncercie U2, który odbywał się kilka lat temu. – Potem wszędzie mówili o nim. W radiu, telewizji. Człowiek czuł się taki w pewien sposób dumny, że mógł w tym uczestniczyć.

– Coś w tym jest. Na U2 nie byłem, ale za to ze znajomymi wybraliśmy się na koncert Lady Gagi w Gdańsku.

– Ooo – wyraził zdziwienie połączone z zaciekawieniem. Nie wiem dlaczego, ale zawsze ludzie reagują w pozytywny sposób gdy wspomina się o tym koncercie. Wypytują jak było, jakie Gaga sprawia wrażenie na żywo i jak wygląda. Chyba nawet ludzie, którzy za nią nie przepadają są w pewien sposób zaintrygowani.

            Reszta drogi przeleciała na rozmowie o koncertach, studiach, szukaniu pracy w zawodzie. Pewnie Karol przy najbliżej okazji znowu powie, że mam talent do przyciągania obcych ludzi rządnych rozmowy. Tym razem jednak nie trafiliśmy na żadnego zboczeńca ani wariata. Facet był sympatyczny. No może jedynie fakt, iż ściągnął buty w pociągu był dziwny…

godzina 16.20 – autobus

            No nie, znowu kogoś spotkałem. Tym razem Kingę, z którą chodziłem do jednej klasy w ogólniaku. Wtedy bardzo się kumplowaliśmy, teraz spotykamy się jedynie raz na jakiś czas na dworcu. Wciąż potrafimy rozmawiać, jakbyśmy dalej spędzali razem dużo czasu. To dość przykre jak przyjaciele zmieniają się w znajomych, a znajomi w praktycznie obcych ludzi.

Podsumowanie dnia Przypadkowe spotkania.